De eerste rijles

De meeste pubers kijken reikhalzend uit naar de dag waarop ze achttien kaarsjes mogen uitblazen. Eindelijk oud genoeg voor rijlessen...! Ik was niet zo, autorijden interesseerde me bar weinig. Mijn ouders bleven steeds vragen wanneer ik nou eens met rijlessen zou starten. En telkens was mijn antwoord: "Nee, ik heb het niet nodig!" Hier moet wel een kanttekening bij worden geplaatst - ik vond het leuk om de recalcitrante puber uit te hangen. Maar ja, redeneerde ik, als je in Utrecht gaat studeren en in de stad woont, wat moet je dan met een rijbewijs en zonder auto? Autorijden leer ik wel als ik groot ben.

De autoloze jaren gingen voorbij. Ik miste het roze papiertje geen moment. Zelfs niet toen ik in Frankrijk ging studeren, een land waar een auto bijna onmisbaar is. Of wanneer ik naar de IKEA wilde. Tuinstoeltjes kun je ook met de fiets vervoeren, bewees ik!

Toch is er de laatste jaren iets gaan kriebelen... Ik werd jaloers op vrienden die enthousiast vertelden over dagtochtjes of roadtrips met de auto. Heerlijk leek me dat, met de auto op pad en zomaar ergens heen rijden. Even niet gebonden zijn aan het NS-spoorboekje en bussen die slechts tot middernacht rijden. Kortom: meer vrijheid. Nu is het ook nog eens zo dat er sinds een jaar een auto voor onze deur staat. Reden te meer om toch eens rijlessen te gaan nemen... 

Vorige week was het dan zover. Mijn eerste rijles. Ik ging eerder weg van het werk, zodat ik nog even tijd had om wat te eten, tot rust te komen en comfortabele kleding aan te doen. Dit laatste was vooral belangrijk, omdat mijn angstzweet ruim baan moest hebben. Rustig lepelde ik wat bloemkoolsoep naar binnen. Ineens schoot me te binnen dat ik vóór de eerste rijles een deel van het werkboek gelezen moest hebben. Shit! Gehaast bladerde ik door het boek en probeerde ik nog wat informatie in me op te nemen. Ik voelde me weer helemaal achttien. Om half zes ging mijn telefoon. Het bleek de instructeur te zijn. De tomtom kon mijn adres niet vinden. Ojee, zouden ze wel op tijd hier kunnen zijn? Om vijf voor zes keek ik naar buiten. Daar stond de auto met de gevreesde L op het dak. Buiten kwam een man op me af. Glimmend grijs pak, met een vestje met knoopjes eronder en een designzonnebril op zijn neus. "Hallo, ik ben Mustafa, je instructeur. Maak de auto maar alvast startklaar, dan rook ik nog effe een sigaretje." Startklaar, oké... Ik stapte in de auto en probeerde me voor de geest te halen wat ik in het werkboek had gelezen. Iets met de stoel afstellen? Daarna keek ik naar de spiegels. Die leken wel goed te staan, voor zover ik daarover kon oordelen. In het boek stond ook iets over een lampen- en remmentest, herinnerde ik me. Die liet ik maar voor wat het was. Mustafa kwam, omhuld door een zware rookwalm, naast me zitten en verwisselde zijn zonnebril voor een grote Buddy-Hollybril op sterkte. De radio speelde een hitsig R&B-muziekje. En daar gingen we dan!

ps: dit was even een uitprobeerseltje!